Angst

In mijn herinnering en perceptie had Gijs een gerenommeerde handelsonderneming op het gebied van allerlei producten voor de metaalverwerkende industrie. Werkbanken, lastafels, karretjes, steekwagens, opbergdozen; alles kon door hem geleverd worden. Jaren geleden hadden we elkaar gesproken toen ik een bedrijf in portefeuille had dat wellicht paste bij zijn onderneming.

Aan het grote, en toen moderne, bedrijfspand was al vele jaren niets gedaan. De parkeerplaats was nagenoeg leeg, er stonden een paar auto’s en een grote, oudere, zilvergrijze Mercedes S-Klasse. Ook binnen was er niets veranderd. Alles was oud en het rook er muf.

Zijn secretaresse ontving me en leidde me langs lege kantoren naar het grote kantoor van Gijs. Oude meubels en oude foto’s aan de wand. Allerlei prularia die refereerden naar ooit een succesvolle onderneming. Gijs was inmiddels 81 en zat op zijn praatstoel. Verhalen over hoe succesvol hij wel niet was. De anekdotes vlogen me om de oren. Vol trots vertelde hij dat hij nog iedere dag werkte. In het verleden was hij een paar keer benaderd om zijn bedrijf te verkopen, maar het is nooit tot een transactie gekomen. Ook had hij een paar keer geprobeerd een directeur aan te stellen. “Het zijn allemaal klootzakken, die er niets van begrijpen”.

Zo raasde hij nog even door over personeel en opvolging. Het plan van aanpak en de offerte moest per post verstuurd worden: email had hij niet. In de maanden daarna werd ik vooral aan het lijntje gehouden: hij nam geen beslissing, was vaak niet bereikbaar en bleef vaag.

Op een bepaald moment belde zijn echtgenote. Gijs had thuis verteld dat hij al geruime tijd met mij bezig was om de zaak te verkopen, maar dat het vanwege de complexiteit veel tijd kostte. Gijs was een paar weken eerder overleden en zijn weduwe en kinderen moesten iets met de zaak doen. Het laatste beetje activiteit was inmiddels ook verdwenen en er zat niets anders op dan een faillissement aan te vragen. Ik heb haar begeleid in deze moeilijke periode. Ze vertelde dat ze 20 jaar geleden de druk had opgevoerd om de zaak te verkopen, maar het lukte hem niet om deze stap te nemen.

De angst om niet meer de directeur/eigenaar te zijn, de man met status en aanzien, maakte hem wanhopig. “Iedere keer zet hij een stapje om mij en onze kinderen rustig te houden, maar daadwerkelijk verkopen zou hij nooit gedaan hebben.” Wellicht had dan de onderneming nog bestaan en had Gijs rust en berusting gevonden. We zullen het nooit weten.

Han van Rijn
Specialist in overnames en financieringen
voor technische ondernemingen
han@kromhout.net