‘Charles’

Bart had al vroeg belangstelling gekregen voor de onderneming. Als klein jongetje ging hij vaak met zijn vader mee. Na zijn studie had hij een paar jaar ergens anders gewerkt, maar had dat niet lang volgehouden. Hij wilde het bedrijf in. Zijn broer en zus waren beide chirurg geworden, en hadden niets met het bedrijf. Bart en zijn vader vulden elkaar perfect aan. Marco had veel energie gekregen van de ondernemingsdrang van zijn zoon en in de bijna 20 jaar dat ze samenwerkten, hadden ze het bedrijf hard laten groeien.

Inmiddels stonden ze aan de vooravond van belangrijke uitbreidingen. Ze zouden verder internationaliseren en enkele nieuwe vindingen introduceren. Deze stappen gingen gepaard met hoge investeringen waarbij Marco zich steeds meer afvroeg of hij deze stappen nog wel wilde zetten. Eigenlijk durfde hij dat niet meer. Moest hij niet gewoon het bedrijf aan Bart overdragen en een stap terugdoen?

Bart was uiteraard direct enthousiast. Hij wilde niet als een soort Prins Charles de komende jaren zijn werk doen. De accountant en fiscalist hadden alles becijferd en uitgedacht. Een mooie manier om de onderneming zo fiscaal gunstig mogelijk over te dragen aan Bart, althans theoretisch. Bart belde me op een dinsdagavond. “Zou je hier eens naar willen kijken”, en “Wat vind je ervan?”. We spraken af bij zijn ouders thuis en kwamen tot de conclusie dat de overnameconstructie goed in elkaar zat. We hadden geen enkele twijfel aan de kwaliteiten van de accountant en fiscalist, maar het menselijke aspect hadden ze niet meegenomen. Vader Marco wilde zijn andere kinderen niet tekortdoen. Uiteindelijk hadden zij ook recht op een gedeelte van de waarde als hij er niet meer zou zijn. Hoe zou Bart zich voelen als zijn broer en zus ooit mogelijk een vordering op hem zouden hebben?

Een belangrijk deel van het pensioen van Marco zat vast in de onderneming. Bart zou hier dan verantwoordelijk voor worden. Mede gezien de aanzienlijke investeringen werd dit toch wel een dingetje. Marco zou eigenlijk de rest van zijn leven hierdoor aan de onderneming verbonden blijven. Hij wilde dit niet en Bart wilde eigenlijk niet de volledige verantwoordelijkheid hebben over het familiekapitaal.

Uiteindelijk hebben we door een aantal financiële partijen (de zogenaamde Private Equity) een voorstel laten doen voor een overname. Samen met de partij waarbij hij zich het prettigst voelde heeft Bart, als minderheidsaandeelhouder, het bedrijf van vader Marco overgenomen. Bart was gelukkig in zijn nieuwe rol, en kon het bedrijf laten groeien. Marco was gelukkig, want hij had zijn schapen op het droge en er zouden nooit discussies ontstaan tussen zijn kinderen. Geld is nu eenmaal makkelijker te verdelen dan een bedrijf.

Han van Rijn
Specialist in overnames en financieringen
voor technische ondernemingen
han@kromhout.net