Doe het nu!
Ik ben geboren en getogen in de nabijheid van de Duitse grens in de omgeving Nijmegen. Mijn vriendenkring bestond uit Nederlanders en Duitsers. Begin jaren negentig leerden we elkaar kennen. Max, één van de vrienden, was toen net begonnen met zijn bedrijf. Hij maakte allerhande auto-onderdelen voor de after-market en autosport. Wilde je een wielophanging voor een oudere auto die niet meer verkrijgbaar was, Max maakte het!
Han van Rijn Specialist in overnames en financieringen voor technische ondernemingen
Het overgrote deel van de vriendengroep werkte al. Max was net begonnen en ik studeerde. We hadden dus allebei aanzienlijk minder te besteden en dat schiep een band. Alhoewel hij 15 jaar ouder was konden we urenlang, onder het genot van een Diebels Alt, praten over van alles. Rode draad was toch wel de toekomst, voornamelijk de dromen van Max.
Zoals die dingen gaan, verloren we elkaar uit het oog. Ik verhuisde en Max ging helemaal op in zijn bedrijf. Dankzij social media kregen we in 2007 weer contact. Het bedrijf van Max, inmiddels 52 jaar, was enorm gegroeid. Hij leverde zijn producten aan de top van de autosport over de gehele wereld. De markt voor gewone auto’s was nagenoeg verdwenen. Daarvoor in de plaats was de oldtimermarkt gekomen. Ieder onderdeel dat niet meer te verkrijgen was, wist hij precies na te maken. Zijn 40 medewerkers waren al lange tijd in dienst en gepassioneerd fabriceerden ze alles. Hoewel hij een uitstekende directeur had, had hij een meer dan normale werktijd. “Je moet tenslotte als eerste ’s morgens aanwezig zijn en als laatste weer gaan.”
Op een ander punt was Max ook niet veranderd. In ieder gesprek kwam een paar keer de zin ‘als ik met pensioen ben dan……’. Vooral reizen stond op zijn verlanglijstje. De wereld wilde hij zien. Maandenlang met zijn echtgenote door Azië trekken. Maar ook die Porsche 911 (een 964 voor de kenners) verder restaureren. Die stond al 10 jaar in zijn garage. Blijkbaar sprak hij hierover ook met anderen. Meerdere mensen hadden hem geadviseerd zijn bedrijf te verkopen en aan zijn ‘bucketlist’ te beginnen. Uiteraard spraken wij er ook vaak over maar zijn standaardantwoord was: ‘erst wenn ich in Rente gehe’, om vervolgens weer te mijmeren over Zuid-Amerika.
Ongeveer anderhalf jaar na een gebeurtenis waarbij Max in een rolstoel terecht kwam, is het bedrijf verkocht. Hij kan bijna niets meer en zit in een verzorgingshuis. Zijn 65e levensjaar werd anders dan waarvan hij altijd had gedroomd. Het verhaal van Max is niet uniek. Helaas kom ik het vaker tegen. Dus ondernemer, vergeet niet te leven! We hebben allemaal dromen, stel de uitvoering niet uit maar doe het nu!
Han van Rijn
Specialist in overnames en financieringen
voor technische ondernemingen
han@kromhout.net
