Lef
We hadden afgesproken bij een Van der Valk hotel. Wim was enorm bang dat zijn personeel iets zou merken. Ook bij hem thuis kon er niet afgesproken worden, want daar lag de kwestie ook gevoelig. “Ik leg het je wel uit”, zei hij aan het eind van ons eerste telefoongesprek.
Han van Rijn Specialist in overnames en financieringen voor technische ondernemingen.
We ontmoetten elkaar in de lobby van het hotel en zochten een rustige tafel uit in het restaurant. Nog voor we zaten begon hij al: “Ik wou dat ik je nooit had hoeven te bellen. Ik zit hier tegen mijn zin.” Er zijn dagen bij dat ik hartelijker begroet word.
Nog voor de koffie stak hij al van wal. Zijn kinderen wilden het bedrijf, een gereedschapsmakerij in Zeeland, niet overnemen. Zijn oudste zoon zat in de kunstwereld en was niet van plan om dat op te geven. Zijn tweede, ook een zoon, had een goede baan waar hij iedere dag om 5 uur naar huis kon. Zijn jongste, een dochter, was de wereld aan het rondtrekken en absoluut geen plannen om naar Nederland terug te keren. Wim had 30 jaar geleden het bedrijf van zijn vader overgenomen. Het was min of meer een vanzelfsprekendheid geweest. Nooit was de vraag gesteld, maar hij werd als oudste zoon gewoon de opvolger. “En nu laten mijn kinderen me in de steek”.
Hij vertelde dat hij er alles aan gedaan had om één van zijn zoons te overtuigen het bedrijf over te nemen. Dit leidde tot spanningen binnen de familie. Zijn echtgenote was erg boos dat hij de kinderen zo pushte. Ze hadden vader zo hard zien werken. Iedere dag naar de zaak, en achter orders aan. Personeel tevreden houden. Alles was in die jaren goed gegaan en nu had hij een mooi bedrijf en nota bene enkele jaren geleden nog een nieuw gebouw, zodat de kinderen verder konden.
Al mijn pogingen hem te overtuigen dat de kinderen het goed deden door hun eigen keuzes te maken, strandden direct. Hij begreep het niet en het gesprek werd er niet vriendelijker op. In een laatste poging om het gesprek nog enigszins nuttig te laten zijn, vroeg ik hem of zijn leven er ook zo had uitgezien als hij toentertijd net zoveel lef had gehad als zijn kinderen. Het lef om een eigen keuze te maken en niet te gaan voor de keuze van anderen. Het bleef lang stil en snel betaalde hij de rekening.
Een paar weken later belde hij. Hij had zich erbij neergelegd en de rust was wedergekeerd binnen de familie. “Ik bel je als ik ga verkopen, maar dat doe ik pas als moeder er niet meer is. Zij hoeft niet mee te maken dat het bedrijf niet meer in de familie blijft.” Wim was dus niet zo dapper als zijn kinderen.
Han van Rijn
Specialist in overnames en financieringen
voor technische ondernemingen
han@kromhout.net
