Ridderkasteel

Freek was al jaren eigenaar van een handelsbedrijf in metaalcomponenten. Hij had in Nederland klanten die hij beleverde met producten die hij in Turkije liet maken. Samen met een tweetal personeelsleden behandelde hij zijn klanten als koningen. Ze regelden alles zelf: het aansturen van de productie, de kwaliteitscontrole, het vervoer, de import tot aan de belevering in het magazijn van de klant. Alhoewel het bedrijf eigenlijk te klein was, besloot ik toch eens langs te gaan toen ik in de buurt was. Wellicht zou het bedrijf bij één van mijn relaties passen. Gelukkig had Freek tijd en ik was meer dan welkom.

Mijn verbazing was groot toen ik arriveerde bij een enorme oprijlaan, vlak bij een afrit van de A2. Aan het eind stond een imposant huis gelegen op een heuvel met daaromheen enorme tuinen. Binnen stonden diverse ridderharnassen, er hingen zwaarden aan de muur en er stond ongemakkelijk meubilair van donker eiken. Het leek wel een middeleeuws kasteel. Achter het huis bevond zich het bedrijf. Een grote ruimte met een grote eikenhouten tafel en drie aparte kantoortjes. Freek vertelde dat alles wat hij verdiende in het huis gestoken werd. Er liepen mensen rond om de tuin bij te houden, ook schilders en andere onderhoudsmensen waren aan het werk. Op dit moment was hij bezig een enorme ondergrondse garage te laten bouwen; alles moest perfect zijn.

De klant die niet betaalde bleek 70% van zijn omzet te realiseren. De andere 30% kwam van allemaal kleine orders bij tientallen klanten. Het niet willen betalen van de klant bleek meer een niet kunnen betalen te zijn. Op de balans van de onderneming stond een enorme vordering op Freek privé. Hij investeerde dus niet alles wat hij verdiende in zijn huis, maar nam al het geld wat binnenkwam uit de zaak. De accountant boekte dit, geheel terecht, als lening verstrekt aan Freek.

Freek hield maar vol dat het heel verstandig was wat hij deed. “Als ik investeer in het huis dan is het geld niet weg.” De redenering dat als zijn klant en daarna zijn onderneming failliet zou gaan dit nare gevolgen voor hem privé zou kunnen hebben, volgde hij niet (of wilde hij niet volgen). De mededeling dat ik hem, in het kader van een verkoop, niet kon helpen, maakte hem stil. Na wat tips mijnerzijds namen we afscheid. Bij de deur had hij een plotselinge positieve opleving. Hij ging in ieder geval niets met de tips doen.

Enkele maanden later bleek dat de personeelsleden het faillissement hadden aangevraagd. De voorspelling was toch uitgekomen; de curator wilde dat Freek de lening terug zou betalen en had beslag gelegd op het huis.

Han van Rijn
Specialist in overnames en financieringen
voor technische ondernemingen
han@kromhout.net