Vakmanschap of groene knop?

Er is een punt waarop de toleranties zo krap worden of dat materiaal zo lastig is, dat niet alles vooraf uitgedacht kan worden of dat het simpelweg niet waard is om alles uit te denken. En daarbij… Hoe interessant is het voor de operator om alleen nog maar op de groene knop te mogen drukken en bij elke afwijking naar een ingenieur te moeten kijken? Er is sprake van een gedeelde verantwoordelijkheid en dat lijkt me een belangrijk concept. Want wat als die operator niet meer na mag denken, met als gevolg dat diegene daarna ook niet meer na wil denken. Dan loopt er nog veel meer in de soep. Aan de andere kant is het ook niet wenselijk dat iemand twintig jaar junior is, totdat diegene alles eens heeft gezien. Dan slaat de noodzaak tot vakmanschap door. Het draait dus allemaal om een perfecte balans.

Door een productieproces te modulariseren kan de kennis in een team verspreid worden. De hoeveelheid mogelijke combinaties is dan enorm, maar de gestandaardiseerde bouwblokken komen telkens terug. Een concreet voorbeeld van zo’n module is bijvoorbeeld dat we bij mijn huidige opdrachtgever stoppen met het dicht aan de maat boren van gaten in glas. Er zijn honderden diamantboren op voorraad, allemaal met een verhaal. Het kost tijd om een boor te vinden, op te spannen en in te meten. De hoeveelheid werkstukken die bij ons kapot zijn gegaan omdat er iets fout ging door al die variabelen bij het boren… Dan maar iets langer bewerken. Daarom boren we nu alleen nog maar gaten van rond 2, 3 en 5 en slijpen die gaten daarna open naar de maat.

Soms is het beter lokaal een proces te suboptimaliseren om juist de hele keten ermee te helpen.

Indien u in de toekomst ook de print-editie van VerspaningsNieuws wilt ontvangen, kunt u zich aanmelden voor een gratis abonnement. De volgende editie van VerspaningsNieuws verschijnt op 07 juni 2022 en zal grotendeels in het teken staan van de voorbeschouwing op de METAV en de TechniShow/ESEF.