We doen het!
Het is alweer lange tijd geleden, maar het blijft een mooi verhaal. Ko was al meer dan 10 jaar eigenaar van een metaalbedrijf in het zuiden van het land. Een mooi ‘oud industrieel’ gebouw aan het kanaal met een grote productiehal. Daarnaast waren er een productievestiging in België en meerdere verkoopkantoren in Europa. Ko had de afgelopen jaren met zijn team veel tijd en geld gestoken in een nieuw, revolutionair product dat inmiddels door de markt goed opgepikt werd.
Het bedrijf van Ko had een opmerkelijke historie. Het was in het begin van de 20e eeuw opgericht en uiteindelijk overgenomen door de zoon van de oprichter. Deze zoon had in zijn testament opgenomen dat na zijn dood het bedrijf werd toebedeeld aan zijn vriend, bisschop Bekkers van het bisdom Den Bosch. Uiteraard wist de bisschop niet wat hij met deze gift aan moest. Hij zorgde goed voor het personeel en niemand mocht ontslagen of zelfs gecorrigeerd worden. Met dit in gedachte verkocht hij het bedrijf aan een stichting met een sociale doelstelling onder leiding van een Eindhovense industrieel die bekend was van bouw van auto’s en vrachtwagens.
Midden jaren ‘80 werd duidelijk dat de onderneming af moest stappen van de sociale doelstelling en meer commercieel moest worden. Ko kon daarom om deze transitie te bewerkstelligen, de aandelen van de stichting overnemen. Deze omslag zorgde ervoor, dat veel personeelsleden lid werden van de vakbond. Ko ging aan de slag en wist ondanks de beperking van de ondernemingscultuur, het bedrijf om te bouwen naar een florerende organisatie. Deze groei zorgde ervoor dat Ko eind jaren 90 zijn bedrijf wilde overdragen aan een sterke industriële partner, zodat hij zijn opgebouwde vermogen veilig kon stellen, en het bedrijf de groei kon realiseren.
We hebben met meerdere kandidaten gesproken, maar vele schrokken van de secundaire arbeidsvoorwaarden en de organisatiegraad van het personeel. Er was echter één kandidaat-koper, een andere Eindhovense industrieel, die helaas sinds een paar maanden niet meer onder ons is, die de kracht van het bedrijf zag. Hij zag dat de medewerkers niet zouden vertrekken en zich verder zouden ontwikkelen als ze goed zouden worden behandeld. Dit was sowieso iets wat hoog bij hem hoog in het vaandel stond. Na de rondleiding in de Belgische productievestiging vroeg hij of we even ergens rustig konden praten. Zittend op een krukje in de kantine, zei hij: “We doen het, de vraagprijs is akkoord”.
Ik heb nog nooit zo’n korte onderhandeling meegemaakt. De secundaire arbeidsvoorwaarden moesten wel gelijkgetrokken worden, maar de verschillen waren niet zo groot. Onder druk van het merendeel van het personeel gingen de vakbonden uiteindelijk ook akkoord en was de transactie snel afgerond.
Han van Rijn
Specialist in overnames en financieringen
voor technische ondernemingen
han@kromhout.net